Van putteke winter rechtstreeks naar de volle zomer, niets is onmogelijk in de muziek. Het internationaal gekleurde vrienden collectief Rumbaristas brengt met zijn new style mestizo rechtstreeks de Spaanse zon in huis. Dat blijkt wel duidelijk na het vurige feestje dat het viertal bouwt bij de voorstelling van hun heerlijk nieuw album “Malabares”, in een goed volgelopen ABclub. “Malabares” is de opvolger van hun vier jaar geleden verschenen zelfgetiteld en hooggeprezen eerste album “Rumbaristas”. Corona stuurde ook de plannen van Rumbaristas in de war, maar de tijd thuis werd goed benut voor het smeden van nieuwe plannen en het opnemen van nieuwe nummers. Dat ze met een set zoals vanavond ook elke festivalweide op zijn kop kunnen zetten, kent geen twijfel, want op anderhalf uur tijd toveren ze de zaal om in een dansende massa, waarvan enkele uitbundige dames dermate aangestoken waren door het Rumbarista virus, dat ze het podium opsprongen om onweerstaanbaar hun danspasjes te demonstreren. 

Dat muziek verbindt, wordt zeker bewaarheid door de supergroep Rumbaristas, waarvan de artiesten eigenlijk per toeval elkaar hebben ontmoet bij een spontane jamsessie na een optreden van Orchestre International du Vetex in La Petite Fabrique in Doornik. Willy Fuego vergezelde er Amparo Sanchez en ze voelden na een jamsessie dadelijk aan dat er een band was tussen de Balkan geïnspireerde muziek die Thomas Morzewski, aka Don Tomassino, en Roel Poriau speelden, en de Catalaanse rumba van Fuego. Deze ontmoeting vormt de klik naar meer en het viertal wordt vervolledigd met bassist Tomas De Smet, waarmee Poriau al een goede band had bij Think Of One. In 2019 is hun eerste album een feit en zoals vandaag, vond de succesvolle albumvoorstelling toen ook plaats in ABclub. De Rumbaristas trein was goed vertrokken met goede airplay op de nationale radiozenders, overal lovende kritieken en speeldata op belangrijke wereldmuziekfestivals, maar moest even gerangeerd worden om bovenvermelde reden. 

Uitstel is echter geen afstel en vandaag zijn Rumbaristas terug van nooit weggeweest, met een nieuw album “Malabares” onder de arm. De productie lag in handen van de Mexicaanse Sergio Mendoza, bekend van Orkesta Mendoza en Calexico en Madjid Fahem, gitarist bij Manu Chao en we horen ook gastartiesten als Amparo Sanchez, Aziza Brahim en accordionist Joan Garriga. We kunnen dus zeker spreken van een kleurrijk gezelschap op plaat, maar ook de live band met een Catalaanse zanger-gitarist, een Frans-Italiaanse zanger-trompetist en de Belgische ritmesectie van Roel Poriau en bassist Tomas De Smet kleurt internationaal, net als hun muziek.

“Sueltate los cadenas que te estan matando”, ontdoe je van remmende kettingen,  zingt Willy Fuego in de opener op de Zuid-Amerikaanse ritmes van “Cumbia Curandera”. Die boodschap valt niet in dovemansoren, want de tweetalig gezongen opvolger “El Pez” , waar Willy’s Spaanse strofe wordt vertaald naar gezongen Nederlands door Tomas De Smet, doen de heupen al verleidelijk wiegen, om het feestje helemaal te doen losbarsten in een serie gouden oudjes, zoals “Canhaveral”, dat ons aanvuurt met zijn Mexicaanse ritmes en de schetterende trompet van Dom Tomassini. De handjes gaan overal flamenco gewijs klappend in de lucht en de Rumbaristas kreten vallen enthousiast uit de lucht bij hun luchtig en vrolijk lijflied “Rumbaristas. Het zijn echter de prikkelende Balkan ritmes van Don Tomassino’s “Isola” dat ABclub voor de eerste keer echt in vuur en vlam zet om nooit meer stil te vallen. Spijtig dat we in het hartverwarmende titelnummer en meezinger “Malabares” de accordeon moeten missen, maar niet getreurd, na het eigenzinnig in Rumbaristas stijl gecoverd “Don’t Cry Sister ” van JJ Cale, “No Llores”, wordt de eerste gastact, toetsenist Suki Latifi van Antwerp Gipsy Ska Orkestra, opgevoerd en ‘s mans naam grappig gescandeerd door Willy Fuego in het opzwepende “Palanca”. “Suma” wordt herdoopt tot “Suki” en kleurt nog meer vrolijke gezichten. Als enige rustpunt in de set omarmt “Bailé Con Ella” alle romantische zielen, maar het tempo gaat opnieuw de hoogte in, in flamenco stijl, met het driftige “Que Dolor” om ons daarna naar reggae sferen te loodsen in “Panda Revolution”, bijgestaan door Manu Chao gitarist en producer Madjid Fahem, die mee de reguliere set mag afsluiten, met het grappige en levendig op Klezmer tonen drijvend “No Me Digas”.  Helemaal warm krijgen we in de bis van het op plaat met Amparo Sanchez gezongen “La Vida Bella” om dan de set te laten ontploffen met de begeesterde nieuwkomer “Mal De Amores”, die de ganse keet aan het dansen zet, tot op het podium toe.

De Rumbaristas hebben hun rentree niet gemist en kleurden niet enkel deze avond heerlijk dansbaar en zomers, maar ons eens te meer beseffen la vida es bella: muziek en mensen waarvan je enkel vrolijk van wordt en nu op naar de zomerfestivals met deze feestelijke bende!

Yvo Zels  

Meer foto's